9 maja 2023 w siedzibie Biblioteki Głównej miało miejsce rozstrzygnięcie 10. edycji Ogólnopolskiego konkursu na recenzję książki ,,Wszystkie książki mówią”.

Pierwsze miejsce w kategorii Dorośli zajęła Iwona Klimczak (recenzja książki „98% Klary” autorstwa Kamili Szczepańskiej-Górnej), w kategorii Młodzież – Ewa Bralewska (recenzja książki “My Policeman” autorstwa Bethan Roberts). Ogólnie przyznaliśmy 6 nagród za miejsca 1 do 3 oraz pięć wyróżnień.
Dziękujemy komisji konkursowej w szczególności Wandzie Monastyrskiej i Agnieszce Jeż-Kaflik.

Nagrodzone recenzje będą publikowane na blogu naszej Biblioteki www.biblioteka-w-wesolej.blogspot.com

Podsumowanie konkursu przewodniczącej komisji Wandy Monastyrskiej:

“W dziesiątej edycji konkursu, na który wpłynęło 30 prac, po raz pierwszy nie dopisali najmłodsi uczestnicy (tylko czworo), a pojawiło się więcej recenzji autorstwa dorosłych czytelników. Tym razem również autorzy wybierali raczej beletrystykę niż literaturę non-fiction, a wśród recenzowanych książek są bardzo zachęcająco przedstawione pozycje trudniejsze w odbiorze.

Podobnie jak dotychczas, dostrzegając potknięcia konstrukcyjne i stylistyczne, za główne kryteria oceny prac uznajemy ich oryginalność — wybór książki, umiejętność zachowania proporcji między opisem fabuły a wyrażeniem własnej opinii o zaletach i wadach utworu, czy dar przekonywania. W sztuce argumentacji równie ważne i cenne są dla jury ta rzeczowa i obiektywna, jak też pełna emocji.

Ze względu na zbyt małą liczbę prac — prezentujących wyrównany poziom — w kategorii najmłodszych uczestników nie wyłoniono zwycięzcy.

W kategorii Młodzież:

I miejsce – Ewa Bralewska za recenzję książki „My Policeman” Bethan Roberts. Autorka wybrała lekturę o trudnej tematyce, wykazując się dojrzałym wyborem i odbiorem tekstu. Przedstawiła zaledwie sygnalny zarys fabuły, a skoncentrowała się na problematyce i relacjach między bohaterami, na ich emocjach, ale też na podkreśleniu uniwersalności tematu powieści. W ciekawy sposób łączy emocjonalność swojej wypowiedzi („Czytelnik zostaje wciągnięty w świat emocji, którymi przepełnieni są główni bohaterowie. Autorka opisuje ich uczucia w sposób, który wprawia w osłupienie i wzruszenie jednocześnie.”) z obiektywną oceną walorów recenzowanego utworu. Przeżyta lektura, przemyślana i dobrze skonstruowana praca zachęcająca do przeczytania omawianej książki.

II miejsce — Joanna Rytel-Andrianik za recenzję książki „Powrót do Mickiewicza” Piotra Wierzbickiego.
To bardzo ambitna i prowokacyjna dla prezentowanej przez autorkę kategorii wiekowej zachęta do lektury zbioru esejów poświęconych “’zakatowanemu” szkolnym omawianiem wieszczowi.

Recenzentka bardzo sugestywnie i z temperamentem wypunktowuje zarówno zawartość merytoryczną (podkreślając zamysł oryginalnych, niekanonicznych interpretacji tekstów, dobór materiałów źródłowych i uwzględnienie kontekstu pozaliterackiego), jak też walory formy książki (m.in. jej przystępność ważną przy publikacji wymagającej większego skupienia). Rzeczowo uzasadnia swoją opinię (w tym „za” i „przeciw”) wobec poglądów Wierzbickiego, posługując się lekkim, „zadziornym” stylem. Praca bardzo dojrzała, świadcząca o wiedzy autorki i jej umiejętności czytania ze zrozumieniem oraz tzw. lekkim piórze.

III miejsce — Wiktoria Sawicka za recenzję książki „Vicious” Victorii Schwab.
Recenzentka już na wstępie stara się zdefiniować grupę adresatów omawianej lektury, podkreślając jednocześnie, jak bardzo ją samą wciągnęła mroczna fabuła i skomplikowane, niejednoznaczne charaktery bohaterów. Stąd tytuł pracy „Nic nie jest czarno-białe” i intrygująca uwaga: „Autorka stawia na akcję i przygodę, wymykając się schematom, które zazwyczaj możemy znaleźć w powieściach dla młodzieży”. To wraz z bardzo sygnalnym zarysem fabuły i napędzającego ją konfliktu między bohaterami, a także informacją o atrakcyjności formy powieści, zdecydowanie zachęca do jej przeczytania, a o to chodzi.

Wyróżnienia (alfabetycznie):

• dla Zofii Łaszczuk za recenzję książki „Gdzie śpiewają raki” Delii Owens.
  Autorka pracy w bardzo emocjonalnej formie zachęca do przeczytania książki, która na niej wywarła duże wrażenie. Dość obszernie przedstawione treść i klimat powieści stanowią w recenzji tło dla uzasadnienia skomplikowanej sytuacji głównej bohaterki, przyczyn jej trudnej relacji ze światem i miejsca jednostki w społeczeństwie. Recenzentka zauważa też wpływ konstrukcji książki na jej odbiór,
• dla Kaliny Rosik za celnie zatytułowaną „Pomoc czy przemoc, czyli krzycz, ale cicho” recenzję książki „Wrony” Petry Dvorakovej. W tej pracy również dominują emocje, chociaż nie brakuje w niej ważnych uwag na temat formy powieści i znaczenia zastosowanych przez pisarkę zabiegów stylistycznych. Zapewne jednak trudno byłoby bez emocji odnieść się do dramatu dziewczynki żyjącej w pozornie normalnej, a w rzeczywistości dysfunkcyjnej rodzinie. Na szczególną uwagę zasługuje podsumowanie recenzji (z nie wiadomo czy celowym dystansem — „Prawdziwy wyciskacz łez” — í ważnym pytaniem).

W kategorii Dorośli:

I miejsce — Iwona Klimczak za recenzję książki „98 % Klary” Kamili Szczepańskìej-Górnej.

Recenzentka w dowcipnej i przekonującej formie wyjaśnia, dlaczego w konstrukcji tej właśnie powieści ograne chwyty literackie powieści gatunkowej nabierają nowego znaczenia. Nie zdradzając zbyt wiele z samej fabuły, koncentruje się na elementach odróżniających prezentowaną książkę od typowych thrillerów, na powodach, dla których jest to „Książka, której nie należy porzucać” (bo tak brzmi tytuł pracy) w trakcie czytania mimo różnych negatywnych emocji. W recenzji bardzo zręcznie łączy obiektywną ocenę debiutu literackiego autorki — z uwzględnieniem formy edytorskiej i jakości wydania książki — i osobiste wrażenia doświadczane podczas lektury. Żywy, barwny styl narracji świadczy i o oczytaniu, i o lekkim piórze recenzentki. To naprawdę zachęca do przeczytania „98 % Klary”.

II miejsce ex aequo:

Michał Jarzyna — za recenzję książki „Latająca gospoda” Gilberta K. Chestertona. Autor pracy nie tylko sięgnął do klasyki angielskiej literatury popularnej, ale zrecenzował utwór w brawurowej, zachęcającej do sięgnięcia po niego formie. W dowcipnej, nieco łotrzykowskiej konwencji nawiązującej do stylu samej „Latającej gospody” bardzo oszczędnie zasygnalizował treść opowieści, koncentrując się na przedstawieniu jej klimatu, formy i rzadkiego dziś kunsztu słowa. Podsuwa też czytelnikowi tropy do poszukiwania w tej rozrywkowej lekturze interesujących podtekstów aktualnych i przed ponad stu laty, i obecnie. Kolejna sugestywna, zawierająca elementy obiektywizmu i subiektywnych emocji zachęta do czytania — tu nie tylko nowości wydawniczych.

Sylwia Kanicka — za recenzję zbioru poezji ,,jeszcze jedna noc” Andrzeja Kosmowskiego.
W swojej bardzo interesującej pracy recenzentka udowadnia, że o poezji, jej środkach wyrazu i przekazie, można pisać w sposób zrozumiały (chociaż zdecydowanie nie uproszczony) nawet dla czytelników zazwyczaj stroniących od tego gatunku literackiego. Recenzja, rozszerzona o płynnie poprowadzoną interpretację tomiku jako całości i kontekst pozaliteracki łączący osobę autora z podmiotem lirycznym, daje czytelnikowi narzędzie przydatne w samodzielnym zmierzeniu się z poezją.

Wyróżnienia (alfabetycznie):

• dla Agnieszki Bąk za recenzję książki „Schron przeciwczasowy” Georgiego Gospodinova.
  Recenzentka w dynamicznej, sugestywnej i zachęcającej formie wprowadza potencjalnego czytelnika w pozornie atrakcyjny, ale bardzo niebezpieczny świat wykreowany przez pisarza. Efektownie i barwnie przedstawia początki pewnego eksperymentu medycznego tak, aby zaintrygowany czytelnik chciał poznać jego finał, a jednocześnie podsuwa tematy do refleksji. Dobra, zwięzła i dużo obiecująca recenzja.
• dla Izabeli Durmy za recenzję książki „Pomruk” Michała Śmielaka.
  Autorka pracy sygnalizuje treść powieści przez prezentację jej intrygujących bohaterów i miejsca akcji, a forma tej prezentacji pozwala domniemywać, że weźmiemy do ręki coś więcej, niż zwykły kryminał. Dostrzegając pewne mankamenty konstrukcyjne w „Pomruku”, podkreśla jej walory i wymienia powody, dla których powieść warta jest lektury. Recenzentka ma lekkie pióro, słuch literacki i dobrze potrafi oddać klimat recenzowanej książki.
• dla Małgorzaty Wysockiej-Baszczak za recenzję książki „Ulica Szpiegów” Micka Herrona.
  Efektowna, pełna temperamentu, barwna i dowcipna recenzja zapowiadająca równie atrakcyjną w formie i treści lekturę, która powstała w nietypowych okolicznościach. Autorce udało się w zwięzłym, krótkim tekście-recepcie na dobrą literaturę sensacyjną zawrzeć wszystko, co warto wiedzieć o książce, żeby chcieć po nią sięgnąć.

2a